دلار آمریکا در برابر طلا سقوط می کند؟

در گزارشی تازه، روزنامه وال استریت ژورنال با اتخاذ نگاهی غیرمعمول اخطار می دهد که برای درک عمق خطرات بدهی آمریکا، باید به اروپا نگاه کرد؛ جایی که در آن، درهم تنیدگی سیاست و کسری بودجه، توان دولت ها را برای اتخاذ تصمیمات اقتصادی دشوار بشدت محدود کرده است.
این روزنامه می نویسد تجربه انگلیس و فرانسه نشان داده است که «سیاست و بدهی هیچگاه ترکیب خوبی نیستند» و آمریکایی ها ممکنست به زودی خویش را در همان مخمصه ببینند؛ سه گانه ای که حتی انگلیس را به بن بست کشاند.
مطابق گزارش، در انگلیس دولت گرفتار یک «سه گانه متضاد» شده است: راضی نگه داشتن وام دهندگان، جلب حمایت رای دهندگان و اجرای سیاستهای درست اقتصادی
وال استریت ژورنال توضیح می دهد که در بودجه هفته قبل، دولت انگلیس عملا وعده «بازگشت به مسیر رشد» را کنار گذاشت و در عوض بر آرام کردن بازار اوراق قرضه و خوشایندسازی پایگاه رای دهندگان خود تمرکز کرد.
به گفته گزارش، فرانسه هم گرفتار همین «سه گانه»، اما «به مراتب بدتر» است: بدهی بالاتر از انگلیس، کسری سنگین تر و نرخ های مالیاتی ای که آن قدر بالا رفته اند که هر افزایش جدید ممکنست نتیجه معکوس بوجود آورد.

سپر رو به شکست دلار؛ هشداری در رابطه با آینده بازار بدهی آمریکا

وال استریت ژورنال تاکید می کند که نشانه های بروز بحران در آمریکا هم از همین حالا قابل مشاهده می باشد، اما این کشور هنوز به «لحظه حقیقت» نرسیده؛ چونکه دلار همچنان نقش سد دفاعی را ایفا می کند و مانع از بروز شوک در بازار بدهی می شود. بااین حال، روزنامه اخطار می دهد که این سپر هم درحال ترک خوردن است.
نمونه آن رخدادهای آوریل گذشته است؛ زمانی که بازده اوراق خزانه داری آمریکا به صورت ناگهانی جهش کرد، بعد از آنکه نگرانی هایی در رابطه با «مارپیچ فروش خودتقویت شونده» مشابه تجربه انگلیس در دوران نخست وزیری لیز تراس شکل گرفت. این یادآور سال ۲۰۲۰ هم هست؛ زمانی که فدرال رزرو برای ممانعت از فروپاشی بازار در دوران قرنطینه ها مجبور شد بیشتر از یک تریلیون دلار اوراق خریداری کند.
گزارش با مقایسه آمریکا و انگلیس یادآور می شود که صندوق بین المللی پول پیش بینی کرده است بدهی انگلیس به ۹۵ درصد تولید ناخالص داخلی برسد، در صورتیکه بدهی آمریکا به مرز ۱۰۰ درصد نزدیک می شود؛ با کسری بودجه ای بیشتر از ۷ درصد تولید، یکی از بالاترین نرخ ها در جهان توسعه یافته».
به گفته وال استریت ژورنال، تنها مزیت فعلی آمریکا «جایگاه دلار به عنوان ارز ذخیره و مبادله جهانی» است، اما همین وضعیت هم با چهار تهدید هم زمان روبه روست:
افزایش عرضه دلار به علت کسری بودجه و کسری حساب جاری بزرگ
چرخش تدریجی تجارت جهانی به سمت یوان چین
روی آوردن کشورهایی مانند چین، روسیه و ترکیه به افزایش ذخایر طلا از بیم توقیف دارایی های دلاری
نارضایتی فزاینده متحدان واشنگتن از استفاده آمریکا از ابزارهای مالی برای فشار سیاسی
روزنامه اخطار می دهد که «هیچ یک از این عوامل هنوز ضربه قاطع وارد نکرده اند، اما همگی درحال صدمه زدن هستند». خطر حقیقی، به زعم گزارش، زمانی است که «بازارها احساس کنند روندی درحال تغییر است و در واکنشی پیش دستانه، بازده اوراق را بالا ببرند تا قبل از خروج سرمایه گذاران خارجی، خویش را بیمه کنند».

اقتصاد آمریکا زیر فشار تصمیمات نامحبوب؛ سیاستمداران در تنگنای انتخاباتی

وال استریت ژورنال یادآور می شود که بر خلاف اروپا، آمریکا از نظر مالی فضای بیشتری برای حل بحران دارد. دلیل؟ این کشور پایین ترین سطح مالیات به عنوان سهمی از تولید ناخالص داخلی میان کشورهای گروه هفت را دارد (حدود ۳۰ درصد). بدین سبب هرگونه افزایش مالیات احیانا فشار کمتری بر رشد وارد خواهدنمود.
اما مشکل اصلی جای دیگری است: کاهش هزینه های دولت، هرچند ضروری، از نظر سیاسی بسیار پیچیده است، موضوعی که تجربه وزارت تازه تأسیس «کارایی دولت» توسط میلیاردر آمریکایی ایلان ماسک هم آنرا برجسته کرده بود.
روزنامه در ادامه به قول مشهور ژان کلود یونکر، رئیس پیشین کمیسیون اروپا، اشاره می کند: «ما همه می دانیم چه باید کرد، اما نمی دانیم پس از انجام آن چطور باردیگر انتخاب شویم.»
وال استریت ژورنال نتیجه می گیرد که در مورد آمریکا «حتی مشخص نیست سیاستمداران بدانند چه باید بکنند». ترکیب حفظ اعتماد بازار اوراق قرضه با سعی برای پیروزی در انتخابات «مأموریتی تقریبا غیرممکن» توصیف می شود. گزارش در آخر می نویسد: «آمریکا می تواند بر دلار تکیه کند… اما نه برای همیشه.»
خلاصه اینکه
این روزنامه می نویسد تجربه انگلیس و فرانسه نشان داده است که سیاست و بدهی هیچ وقت ترکیب خوبی نیستند و آمریکایی ها ممکنست بزودی خود را در همان مخمصه ببینند؛ سه گانه ای که حتی انگلیس را به بن بست کشاند.
مطابق گزارش، در انگلیس دولت گرفتار یک سه گانه متضاد شده است: راضی نگه داشتن وام دهندگان، جلب حمایت رای دهندگان و اجرای سیاست های درست اقتصادی
وال استریت ژورنال توضیح می دهد که در بودجه هفته ی قبل، دولت انگلیس در عمل وعده برگشت به مسیر رشد را کنار گذاشت و در عوض بر آرام کردن بازار اوراق قرضه و خوشایندسازی پایگاه رای دهندگان خود تمرکز کرد.
به گفته گزارش، فرانسه هم گرفتار همین سه گانه، اما بمراتب بدتر است: بدهی بالاتر از انگلیس، کسری سنگین تر و نرخ های مالیاتی ای که آن قدر بالا رفته اند که هر افزایش جدید ممکنست نتیجه معکوس بوجود آورد.
وال استریت ژورنال تأکید می کند که نشانه های بروز بحران در آمریکا هم از همین حالا قابل مشاهده می باشد، اما این کشور هنوز به لحظه حقیقت نرسیده؛ چراکه دلار بازهم نقش سد دفاعی را ایفا می کند و مانع از بروز شوک در بازار بدهی می شود. این یادآور سال ۲۰۲۰ هم هست؛ زمانیکه فدرال رزرو برای پیشگیری از فروپاشی بازار در دوران قرنطینه ها مجبور شد بیش از یک تریلیون دلار اوراق خریداری کند.
گزارش با مقایسه آمریکا و انگلیس یادآور می شود که صندوق بین المللی پول پیش بینی کرده است بدهی انگلیس به ۹۵ درصد تولید ناخالص داخلی برسد، در صورتی که بدهی آمریکا به مرز ۱۰۰ درصد نزدیک می شود؛ با کسری بودجه ای بیش از ۷ درصد تولید، یکی از بالاترین نرخ ها در جهان توسعه یافته.
به گفته وال استریت ژورنال، تنها مزیت فعلی آمریکا جایگاه دلار به عنوان ارز ذخیره و مبادله جهانی است، اما همین وضعیت هم با چهار تهدید هم زمان روبه روست:
افزایش عرضه دلار به دلیل کسری بودجه و کسری حساب جاری بزرگ
چرخش تدریجی تجارت جهانی به سوی یوان چین
روی آوردن کشورهایی مانند چین، روسیه و ترکیه به افزایش ذخایر طلا از بیم توقیف دارایی های دلاری
نارضایتی فزاینده متحدان واشنگتن از استفاده آمریکا از ابزارهای مالی برای فشار سیاسی
روزنامه اخطار می دهد که هیچ یک از این عوامل هنوز ضربه قاطع وارد نکرده اند، اما همگی در حال لطمه زدن هستند. به این دلیل هرگونه افزایش مالیات احتمالا فشار کمتری بر رشد وارد خواهدنمود.
اما مشکل اصلی جای دیگری است: کاهش هزینه های دولت، هرچند ضروری، از نظر سیاسی خیلی پیچیده است، موضوعی که تجربه وزارت تازه تأسیس کارآیی دولت توسط میلیاردر آمریکایی ایلان ماسک هم آن را برجسته کرده بود.
روزنامه در ادامه به قول مشهور ژان کلود یونکر، رییس پیشین کمیسیون اروپا، اشاره می کند: ما همه می دانیم چه باید کرد، اما نمی دانیم بعد از انجام آن چگونه بار دیگر انتخاب شویم.