ستاره مرده در قلب قبرستان کیهانی، سرنوشت خورشید را پیش بینی می کند سیبکس: ستاره شناسان، سحابی سیاره ای واقع در خوشه ستاره ای «مسیه 37» را به شکلی بررسی نموده اند که گویی صحنه یک جنایت کیهانی است. آنها می خواهند مشخص کنند که ستاره کوتوله سفید مرکزی آن چگونه مرده است. به گزارش سیبکس به نقل از ایسنا و به نقل از اسپیس، ستاره شناسان برای نخستین بار، ستاره مرده ای را بررسی کردند که در قلب یک قبرستان کیهانی از اجرام ستاره ای با سن مشابه نشسته بود. باقیمانده این ستاره که یک کوتوله سفید است، در مرکز ابری از گاز و غبار قرار دارد که ستاره شناسان آنرا سحابی سیاره ای می نامند. این بقایا در خوشه ستاره ای باز «مسیه ۳۷»(Messier ۳۷) قرار دارد که در فاصله حدود ۴۵۰۰ سال نوری از زمین واقع شده است. مطالعه این کوتوله سفید و محیط اطراف آن نه فقط مانند بررسی یک صحنه جنایت کیهانی می تواند چگونگی مرگ آنرا آشکار کند، بلکه می تواند به ستاره شناسان امکان بدهد تا نگاهی اجمالی به منظومه شمسی ما در حدود پنج میلیارد سال آینده بیندازند. وقتی سوخت خورشید برای فرآیندهای ذاتی همجوشی هسته ای آن تمام شود، به یک غول سرخ رنگ متورم تبدیل خواهد شد. لایه های بیرونی پف کرده آن، سیارات درونی همچون زمین را خواهد بلعید. سپس، همانطور که پوسته مواد ستاره ای انبساط می یابد و سرد می شود، خورشید به یک سحابی سیاره ای تبدیل خواهد شد که بطور گیج کننده ای هیچ ربطی به سیارات ندارد و هسته آن به یک کوتوله سفید محو شده تبدیل خواهد شد. مسیه ۳۷ که به یک پروانه شباهت دارد، یک خوشه باز از ستاره هاست. تصور می شود که ستاره های درون آن از همان ابر بزرگ و متراکم گاز و غبار در همان زمان متولد شده اند. این بدان معناست که دانشمندان با مطالعه کردن یک ستاره مرده در این خوشه می توانند تصویر بهتری را از چگونگی تکامل و مرگ ستاره های همسن اما با جرم های متفاوت به دست آورند. بدین ترتیب، خوشه های باز به عنوان یک لابراتوار کیهانی کامل جهت بررسی کردن نظریه های تکامل ستاره ای عمل می کنند. ستاره های بزرگ به سرعت زندگی می کنند و جوان می میرند ستاره شناسان تا حالا تنها سه خوشه ستاره ای باز حاوی سحابی های سیاره ای را کشف کرده اند و ستاره های کوتوله سفید مدفون در قلب این گورستان های ستاره ای هیچ گاه تا قبل از این مورد مطالعه قرار نگرفته اند. «کلاوس ورنر»(Klaus Werner) استاد «دانشگاه توبینگن»(University of Tübingen) و سرپرست این پژوهش اظهار داشت: ستاره های یک خوشه، همسن هستند و این اهمیت ویژه ای برای اخترفیزیک دارد. هرچه جرم یک ستاره بیشتر باشد، سوخت هسته ای خودرا سریع تر مصرف می کند. بنابراین، عمر آن کوتاه تر است و سریع تر به یک کوتوله سفید تبدیل می شود. قسمتی از پروسه ستاره ای که هنوز بطور کامل شناخته نشده، سرعت از دست رفتن جرم ستاره هاست. رابطه بین جرم زمان تولد و جرم زمان مرگ ستاره، رابطه جرم اولیه و نهایی نامیده می شود. ورنر توضیح داد: به عبارت دیگر، جرم یک کوتوله سفید را می توان بطور مستقیم با جرم ستاره ای مرتبط دانست که برای ایجاد شدن آن مرده است. ستاره هایی مانند خورشید ما تا آن زمان که به کوتوله های سفید تبدیل شوند، کمتر از نیمی از جرم خودرا از دست می دهند. ستاره هایی با جرم هشت برابر خورشید، حدود ۸۰ درصد جرم خودرا از دست می دهند. داده های مربوط به کوتوله های سفید بسیار جوان، ارزش بسیاری دارند برای اینکه ستاره های مرکزی سحابی های سیاره ای هستند. ورنر اشاره کرد که هیچ کدام از ستاره های مرکزی مرده سحابی های سیاره ای پیش تر مطالعه نشده اند برای اینکه همه آنها بسیار دور هستند و به عنوان کوتوله های سفید، نور بسیار کمی دارند. این گروه پژوهشی با کمک «تلسکوپ بزرگ جزایر قناری»(GranTeCan) که یکی از بزرگترین تلسکوپ های زمین است، این مشکل را برطرف کردند. سپس، آنها خروجی نور کوتوله سفید را ارزیابی کردند و دریافتند که هم اکنون حدود ۸۵ درصد از جرم خورشید را دارد. این نشان میدهد ستاره ای که مرده تا این بقایای ستاره ای را پشت سر بگذارد، جرمی معادل ۲.۸ برابر خورشید داشته است. همین طور بگفته ورنر، این بدان معناست که ستاره در طول عمرش، ۷۰ درصد ماده خودرا از دست داده است. نمای نزدیک از سحابی سیاره ای در خوشه ستاره ای مسیه ۳۷ و کوتوله سفید در قلب آن منبع: سیبكس 1402/07/25 13:42:36 5.0 / 5 306 تگهای خبر: وب این مطلب سیبکس را پسندیدید؟ (1) (0) تازه ترین مطالب مرتبط دهمین کنفرانس بین المللی وب پژوهی برگزار می گردد ساخت بسته بندی مواد غذایی با بهره گیری از ضایعات درخت آووکادو اسنپ کتابخانه های مدارس مناطق کم برخوردار را تجهیز می کند تخفیف استفاده از شبکه آزمایشگاهی فناوری های راهبردی برای برگزیدگان طرح جهت نظرات بینندگان در مورد این مطلب نظر شما در مورد این مطلب نام: ایمیل: نظر: سوال: = ۳ بعلاوه ۱